ⅩⅩⅤ Festiwal Ars Cameralis

Trudno wyobrazić sobie większy paradoks: Festiwal Ars Cameralis na swoje 25. urodziny przywłaszcza sobie wieloznaczne motto zaczerpnięte z „Ulissesa” Jamesa Joyce’a, zachęcając do… zamknięcia oczu. Jak to? A te przygotowane dla Was obrazy, filmy, instalacje, kolejni artyści pojawiający się na scenie? Idąc jednak tropem wybitnego dublińczyka, raptem odkrywamy, iż zamknięcie oczu jednocześnie staje się zaproszeniem na ucztę Innego Patrzenia, będącego początkiem aktu prawdziwego Widzenia. Dostrzegania znaków i znaczeń. Odkrywania frywolnych i dowolnych możliwości ich wzajemnego kojarzenia, wirowania, współżycia. Uczta Innego Patrzenia przemienia się więc w proces odkrywania rzeczywistości. Możliwy, być może, jedynie po zamknięciu oczu…

Nasza festiwalowa uczta przez swe rozbudowane menu ma prowadzić każdego z biesiadników ku wędrówce w głąb siebie. Joyce nie dookreślił, co chowa się za owym spojrzeniem rzuconym zza kotar zamkniętych powiek. Nie podsunął żadnej smakowitej recepty na rozwiązanie fundamentalnego problemu: jak poradzić sobie z oślepiającym światłem takiej wiedzy, gdy człowiek spoglądając na siebie z innej perspektywy, raptem dowiaduje się czegoś nieoczekiwanego. O sobie, o świecie, o swojej pamięci rozcieńczonej pamięcią o nieobecnych miejscach i ludziach… Może to coś pięknego, być może niepokojącego? Na pewno ważnego.

Zamknij oczy i zobacz… Czyż to nie znacznie bardziej pociągająca wizja od wyświechtanego sloganu: Otwórz oczy? A jeśli otwieranie oczu staje się pustą i bezmyślną czynnością, która jedynie obnaża patrzącego lub obnaża rzeczywistość, w której nic nie jest takie, jakie się wydaje?

Od dwudziestu pięciu lat, po cichu, po kryjomu, gdzieś pomiędzy wierszami, pomiędzy salami koncertowymi i klubami, pomiędzy Chorzowem, Katowicami i Sosnowcem, namawialiśmy Was do takiego przymknięcia oczu, które staje się znaczącym gestem. Ciemność, która się wówczas pojawia, wypełnialiśmy kolorowymi światami, inną nadzieją, korowodem migotliwych powidoków, które po czasie zamieniały się w realne idee. Zamykanie oczu otwiera bowiem nową przestrzeń do zagospodarowania, stworzenia jej na nowo. W sobie. Nie chodzi nam jednak o ucieczkę ze świata. Wręcz przeciwnie! Być może dopiero dzięki odrzuceniu automatycznej i nieświadomej obserwacji, można pojąć mechanizmy, które tym światem rządzą. Których nie da się zobaczyć. Trzeba je zrozumieć. Zamknięcie oczu staje się wówczas protestem. Rodzajem odmowy.

(…) ⅩⅩⅤ edycja Festiwalu Ars Cameralis z pewnością wymaga nieco skupienia. Jak każde istotne spojrzenie, powoduje uruchomienie pełnego aparatu myślenia, choć także emocji. Powagi oraz zabawy. Intymności spotkania zderzonego z szaleństwem lśniących wieczorów, w których odbijają się echa muzyki, poezji, obrazów. Bo to jest Uczta mieniąca się dziesiątkami barw…

… i dziesiątkami artystów. Wybitnych i ryzykownych, prowokujących i idących pod prąd. W takim towarzystwie czujemy się zazwyczaj najlepiej. Każdy z nich ofiaruje coś wyjątkowego. Odsyłamy Was do programu… Gdy go przeczytacie, wiemy, że przybędziecie, zamknięcie oczy, by zobaczyć… Przed nami kolejny niespokojny i fascynujący listopad! Zapraszamy, zachęcamy, prowokujemy i koimy. Zamykamy oczy z nadzieją na ujrzenie siebie, w całkiem nowym świetle. ZOBACZ! / Bartłomiej Majzel, tekst z katalogu festiwalowego

→ ⅩⅩⅤ Festiwal Ars Cameralis dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
→ Więcej o edycji można przeczytać TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki)