Interwencje. Przestrzeń / czas / pamięć

Urodzona w 1979 roku w Herdecke (Niemcy). Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Düsseldorfie pod kierunkiem (2004–2010), Akademię Sztuki w Münster (2001) oraz Goldsmiths College w Londynie (2009–2010). Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych w Niemczech i za granicą. Współpracuje z Museum Kunstpalast w Düsseldorfie. Mieszka i pracuje w Kolonii. Sztuka Frauke Dannert jest odpowiedzią na doświadczenie miejsca, z naciskiem na eksplorację ideologii architektury, materialnych procesów de- i re-konstrukcji oraz optycznych iluzji przestrzeni. Bada fenomenologię przestrzeni oraz fizyczność i cielesność istnienia w przestrzeni, wyrażając je poprzez formy nacechowane ciągłym napięciem między dwu- i trójwymiarowością. Artystka wykorzystuje doświadczenie miejskich krajobrazów (Wielkiej Brytanii i Niemiec), szczególnie powojennej architektury brutalistycznej. Kolaże i instalacje konstruowane są z prostych elementów architektonicznych, odnoszących się do form podstawowych zaproponowanych przez szkołę Bauhausu. W procesie twórczym powstaje nowy język wizualny, w którym architektoniczne pejzaże składane są z fragmentów fotografii, tworząc gęsty palimpsest obrazów. Wiele prac poświęconych jest funkcjonowaniu architektury w pamięci zbiorowej. Artystka bada, jak krajobrazy nabierają znaczenia, są przedstawiane i chronione, aby stworzyć odczucie lub powszechną znajomość „miejsca”. Podważają one koncepcję tożsamości i „atrakcji turystycznej”, tego co czyni te miejsca wyjątkowymi i odróżnia je od innych, podczas gdy ich reprezentacje są z upływem czasu ciągle tworzone na nowo. Znajduje to odbicie w wykorzystaniu kolejnych warstw archiwalnych fotografii, co z kolei odzwierciedla nieustającą materialną rekonstrukcję i ideologiczną dyskusję otoczenia architektonicznego. Więcej o artystce można znaleźć tutaj.

Na potrzeby wystawy „Interwencje. Przestrzeń /czas / pamięć” artystka przygotowała wielkoformatowe malarstwo ścienne zatytułowane „Szablon”. Przedstawione formy wywodzą się z fragmentów architektury, którą Dannert fotografowała podczas pobytu rezydencyjnego w Katowicach.

Urodzony w 1973 roku w Chauny (Francja). Absolwent ERG (Ecole de Recherche Graphique, Saint -Luc) w Brukselii. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych we Francji i za granicą. Mieszka w Roubaix i pracuje w La Malterie, Lille. Jest artystą, który nie ujawnia w pełni swoich technik i procesu twórczego, bawi się swoim wizerunkiem i przez większość czasu pozwala wątpliwościom górować nad intencjami. Instalacje, zdjęcia, a nawet niesklasyfikowane przedmioty, każda jego działalność artystyczna jest zbudowana z zastanych materiałów, gromadzonych i wydobytych z nieskończonego świata obrazów. Te obrazy zaczerpnięte z różnych źródeł ikonograficznych, czasopism, książek, gazet czy internetu zostają przekształcone przez artystę, ujawnione w nowy sposób, reaktywowane. Jego twórczość ożywia zamierzchły antagonizm pomiędzy „sztuką” i „rzemiosłem”. Jednak artysta, zamiast stawiać je w opozycji, inicjuje dialog. Jego technika oraz skomplikowane przekształcenia otwierają się w stronę estetycznego pytania o status i naturę obrazu. Więcej o artyście można znaleźć tutaj.

David Leleu o swojej pracy „Antropocen”: Jak w antropocenie, erze geologicznej naznaczonej wpływem człowieka, którego działalność głęboko zmodyfikowała biosferę i klimat, odciskam własny ślad na obrazach i pracach. Podobnie jak geolog, wydobywam na światło dzienne szczegół, element lub całość obrazu. Niezależnie od tego, czy jest to stos zdjęć, czy obrazów stereoskopowych, obrazy zawarte w samym obiekcie zaczynają ze sobą harmonizować, scalają się, mieszają, prowadzą dialog, tworząc nieruchomą podróż, statyczną inscenizację w głąb.

Urodzony w 1981 roku w Rudzie Śląskiej (Polska). Artysta sztuk wizualnych, twórca rzeźb, instalacji, fotografii. W 2007 obronił dyplom z rzeźby na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Śląskiego. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych w Polsce i za granicą. Współpracuje z Rodríguez Gallery z Poznania. Mieszka w Katowicach, pracuje w tutejszej Akademii Sztuk Pięknych. Zajmuje się współzależnością działań człowieka i natury, modyfikacjami przestrzeni. Podczas swoich licznych podróży poszukuje miejsc niedostępnych, które później zawłaszcza na potrzeby sztuki — stają się tłem dla działań land-artowych. Prace Smandka mają charakter badawczy i procesualny, opierają się na wnikliwej obserwacji, przyglądaniu się ledwie zauważalnym procesom, świadomości wyboru i rozumieniu siły czynionego gestu twórczego. Artysta sprawdza pojemność definicji sztuki i zakres jej rozpoznawalności, zacierając granicę między wykonywaniem a zawłaszczaniem zastanych sytuacji jako gotowych dzieł. W swoje działania angażuje miejscowe społeczności, wierząc w uniwersalny język sztuki. Więcej o artyście można znaleźć tutaj.

Zabiegi pielęgnacyjne. Kopalnia „Wujek”
„(…) w pewnym momencie oddziały te, które były na placu przed nami, zaczęły udawać paniczną ucieczkę w popłochu, w ten sposób prowokując strajkujących do wybiegnięcia za nimi na ulicę. Ten manewr się też nie powiódł. Wtenczas na teren kopalni został wprowadzony dwudziestoczteroosobowy pluton specjalny, który wchodził w skład pułku manewrowego ZOMO, i z takiego podwyższenia przy budynku magazynu głównego, taka mini rampa, z tej rampy zaczęto strzelać do strajkujących. W wyniku użycia broni palnej zostaje rannych trzydzieści trzy osoby, w tym dziewięciu ze skutkiem śmiertelnym. Sześciu ginie na miejscu, siódmy umiera po przewiezieniu do szpitala, ósmy 2 stycznia, a ostatni 23 stycznia.” — tak we fragmencie wspomina tragiczne wydarzenia z 16 grudnia 1981 roku Stanisław Płatek, górnik, przewodniczący komitetu strajkowego, ranny, postrzelony w bark.

Rany mają to do siebie, że bolą. Bardziej lub mniej, ale jednak. Nawet skóra zabliźniona jest jakaś inna. Podczas dotykania rany palec w naturalnym odruchu szybko się cofa, aby nie drażnić tkanki. Rany trudno dotykać nawet samemu, a co dopiero, gdy ma je dotknąć inna osoba. Rana jest miejscem intymnym, jest bardzo czuła. Kiedyś do rany przykładano okład z liści, z ziół, roślin, aby uśmierzyć ból, ukoić, leczyć. Na kopalni „Wujek” w pomieszczeniach na powierzchni dba się o rośliny, nawet w miejscu najmniej oczekiwanym, bo wśród pracujących ludzi i maszyn. W maszynowni wyciągowej szybu Lechia było ich dziwnym trafem dziewięć, operatorzy nigdy ich nie liczyli, tak już po prostu jest. Dziewięć.

Podziękowania:
Stanisław Płatek — jeden z przywódców strajku na kopalni „Wujek” w grudniu 1981 roku,
członek Społecznego Komitetu Pamięci Górników Poległych 16 grudnia 1981.
Robert Ciupa — dyrektor Śląskiego Centrum Wolności i Solidarności
Michał Paprotny — dyrektor KWK „Wujek”, „Ruch Śląsk”
Grzegorz Sitkowski — inżynier do spraw BHPiS
Marcin Gruszka — nadsztygar do spraw BHP
Daniel Bździuch — sztygar zmianowy oddziału MM-1