Projekt „7, 7, 7”

Ukraiński pisarz młodego pokolenia, poeta, literaturoznawca i tłumacz. Członek Asocjacji Ukraińskich Pisarzy (1998). Laureat wydawnictwa Smołoskyp (ukr. Смолоскип, 1997). W latach 1998–2000 był redaktorem naczelnym gazety „Literatura plus” („Література плюс”) Asocjacji Ukraińskich Pisarzy. Następnie od 2000 do 2001 r. był zastępcą redaktora naczelnego czasopisma „Ewa”. Od 2001 do 2007 roku zajmował się redagowaniem części poświęconej literaturze w renomowanym tygodniku „Dzerkało tyżnia” („Дзеркало тижня”). Jako poeta debiutował 24 listopada 1993 roku, publikując wiersze w gazecie „Podolanin” („Подолянин”) w Kamieńcu Podolskim. Bondar jest autorem trzech tomików wierszy: Весіння єресь(Kijów, 1998), Істина і мед (Odessa , 2001) oraz Примітивні форми власності (Lwów, 2004). Jego wiersze tłumaczono na angielski, niemiecki, francuski, polski, szwedzki, portugalski, rumuński, chorwacki, litewski oraz białoruski. Ponadto Andrij Bondar jest autorem kilku tłumaczeń (m. in. Ferdydurke Witolda Gombrowicza, tłum. w 2002 r.) oraz prac literaturoznawczych.

Urodził się w Tel Awiwie w 1952 roku. Jest członkiem rady redakcyjnej gazety codziennej, Yedioth Ahronoth, a także znanym reporterem śledczym. Po odbyciu służby jako dowódca czołgu w wojnie Yom Kippur w 1973 roku, był jednym z byłych żołnierzy, którzy założyli ruch „Peace now”. Otrzymał Nagrodę Tolerancji IBM dla serii opowieści opisujących losy irańskich więźniów politycznych w Izraelu. Sarna opublikował w języku hebrajskim, biografię poety Yona Wallach i powieść The Memory Hunter. Od ostatniego wybuchu „intifady”, na łamach swojej gazety zajmuje się palestyńskimi sprawami, tematami. Niedawno zakończył pisanie Muzungu, książki o katastrofie lotniczej w Górach Księżycowych, w Ugandzie. W 1998 roku Sarna otrzymał stypendium dla autorów Fullbright i spędził semestr na międzynarodowej konferencji pisarzy na Iowa University. W 1999 roku otrzymał francuską nagrodę WIZO za zbiór opowiadań The Man Who Fell In The Puddle.

Reportażystka, współpracuje z niemiecką telewizją publiczną (ZDF). Jej filmy telewizyjne koncentrując się przede wszystkim na historii współczesnej, zdobyły liczne nagrody, w tym Niemiecką Nagrodę Filmową Biznesu oraz Nagrodę Telewizji Bawarskiej. Ingeborg Jacobs opublikowała dwie książki: „Freiwild” (Łupy wojenne — Los niemieckich kobiet w 1945—2008) i „Wolfskind” (Wilcze dziecko — Niesamowita historia życia Liesabeth Otto z Prus Wschodnich — 2010), oba we współpracy z Propyläen Verlag, Berlin, które zdobyły uznanie na całym świecie.

Były niezależny reporter szwedzki, zajmujący się literaturą i sztuką, a także nauczaniem dziennikarstwa w Szwecji i na Białorusi. Jeszcze wcześniej pisał o zmianach jakie zachodziły po upadku Muru berlińskiego. Jego teksty ukazywały się w szwedzkich gazetach „Dagens Nyheter”, „Expressen” i „Sydsvenska Dagbladet”. Zdarzały się również podróże do Polski, Pragi, Budapesztu i Wiednia, Ukrainy i Chorwacji. Obecnie pracuje nad projektem książki o szwedzkiej branży naftowej w południowym Sudanie. Więcej o pisarzu można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po szwedzku).

Pochodzi z wschodnich Czech, studiowała filologię w Opawie, gdzie uzyskała dyplom. Po ukończeniu studiów, przez siedem lat pracowała jako reporter w gazecie „MF Dnes”. Rozpoczynała jako dziennikarz regionalny, następnie pracowała jako korespondent m.in dla tygodnika „Reflex”. Jako reporter odwiedziła ponad 30 krajów: głównie w Europie, ale także poza nią, takich jak Birma, Kuba i Syria. Jej specjalnością jest Polska — kraj, który odwiedziła niezliczoną ilość razy, a który nauczyła się kochać tak, jak ojczyznę. Miała okazję pracować nad tematami dotyczącymi życia kulturalnego Czech, greckich demonstracji, doświadczyć pracy w ukraińskich kopalniach czy życia w Mongolii lub slumsach. Publikuje również na łamach „Presseurope”.

Kulturoznawczyni, absolwentka Gender Studies na UW. Prezeska Fundacji MaMa działającej na rzecz poprawy sytuacji matek w Polsce. Przewodniczka miejska po Warszawie. Pisarka i felietonistka ,,Polityki”, „Pani”, ,,Dziecka” i ,,Bluszcza”. Jej teksty ukazały się w książkach zbiorowych oraz w wielu katalogach do wystaw sztuki współczesnej i programach teatralnych (min. Teatru Wielkiego-Opery Narodowej, Galeria Bunkier Sztuki). Autorka powieści „Kieszonkowy Atlas Kobiet” (Ha!Art 2008), ,,Dzidzia” (Świat Książki 2009) oraz książki „Warszawa Kobiet” (Biblioteka Polityki 2011) i zbioru felietonów ,,Mama ma zawsze rację” (Mamania 2012). Obie powieści zostały wystawione przez Teatr Powszechny w Warszawie i Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy. Twórczyni sztuki ,,Muranooo” (Teatr Dramatyczny w Warszawie) oraz ,,Aleksandra” (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu).

Nazwisko poetki, dziennikarki i tłumaczki Tatyany Shcherbiny jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i znaczących spośród literatury moskiewskiej. Absolwentka filologii Uniwersytetu Moskiewskiego, przez długi czas publikowała swoją poezję jedynie w ukryciu, na zasadach samizdatu (tajnych publikacji i sieci dystrybucji literatury zakazanej przez Związek Radziecki). We wczesnych latach pierestrojki, udało się jej zaprezentować publicznie swoją poezję i zdobyć popularność zarówno w Związku Radzieckim jak i na Zachodzie. Gazeta „Pravda” nazwała ją niedługo po tym „wrogiem radzieckiego stylu życia”, w następstwie czego Shcherbina zmuszona była opuścić kraj i wyjechać do Monachium, gdzie rozpoczęła pracę dla Radia Europa. Następnie przeniosła się do Francji. Począwszy od 1991 roku, Shcherbina opublikowała w Rosji 5 zbiorów poezji, nowelę i książkę z przekładami współczesnej francuskiej poezji. W połowie lat 90. Shcherbina wróciła do Moskwy, gdzie nadal tworzy swoją poezję oraz pracuje jako dziennikarz i publicysta w gazecie „Kommiersant-Daily”.

Pedagog, wykładowca w Liceum Plastycznym im. L. Rajtera w Bratysławie, kurator galerii Photoport. Na co dzień zajmuje się fotografią portretu i teatru, pracuje jako fotograf w Teatrze Narodowym w Bratysławie. Poprowadził Atelier Fotografii w Akademii Sztuk Pięknych i Projektowania, jest założycielem magazynu Park (1996—2002) i wystawiał na Słowacji oraz w wielu krajach Europy. W większości jego prace przyjmują charakter subiektywnego dokumentu. Vančo poprzez swoją fotografię, opisując rzeczy, które go osobiście interesują, stara się komunikować publiczności swoje odczucia, światopogląd i myśli. Ważnym osiągnięciami są: stworzona przez niego w 1994 roku w Anglii seria czarno-białych fotografii, stanowiących zapis z podróży studyjnej oraz cykl „Symbole”, stanowiący niezwykle barwne i atrakcyjne fotografie nie tylko na poziomie wizualnym, ale również odsyłające do dalszych poziomów znaczeniowych.

Francuska fotografka, która w swoich reportażach w indywidualny sposób ukazuje trudne i często przemilczane tematy. Ukończyła Major Book w EFET w Paryżu, tam też mieszka i pracuje. W 2003 roku dołączyła do agencji fotograficznej Metis, od 2004 współtworzy grupę Tendance Flou. W 2001 roku na zlecenie Joop Start Masterclass, stworzyła film dokumentalny FTM-MTF, stanowiący cykl portretów kobiet, które stały się mężczyznami, traktujący z subtelnością temat tożsamości. Wielkim echem odbił się jej reportaż Sure-Vie Sous ukazujący codzienne życie młodych ludzi zepchniętych do podziemi Bukaresztu. Poprzez swoje prace aktywnie włącza się w walkę przeciwko stosowaniu przemocy i terroru. Często porusza tematykę poświęconą działaniom politycznym i młodym aktywistom uczestniczącym w demonstracjach, walczącym o pokój na świecie, ekologię oraz przeciwko nierównościom i niesprawiedliwościom społecznym. Więcej o fotografce można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po angielsku).

Prawdopodobnie najbardziej znany ze swojego długofalowego projektu fotograficznego dot. siedmiu rzek świata oraz projektu o ’diamentowym’ przemyśle. Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia w dziedzinie fotoreportażu, w tym dwie nagrody World Press Photo. We wrześniu 2007 roku wraz z 10 innymi fotografami powołał do życia Agencję NOOR (Amsterdam, Nowy Jork). W 2008 roku został również członkiem rady fundacji World Press Photo. Jest autorem 4 publikacji, między innymi: „Diamonds Matters, the diamond industry” (opublikowany przez Mets & Schilt Holland; Dewi Lewis UK; Umbrage editions USA) i „Rivers” (Mets i Schilt). Więcej o fotografie można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po angielsku).

20 czerwca 1966 jest datą urodzenia widniejącą na jego francuskim paszporcie. W rzeczywistości, urodził się w Roku Kota według kalendarza księżycowego, nad brzegiem Mekongu w Laosie, jego ojczyźnie. We Francji znany z cyklu reportaży zrealizowanych w Rumunii, Kurdystanie, Moskwie, Mauretanii, Jugosławii, na Haiti, Wietnamie, Rwandzie i Tybecie. Empatia jest podstawą każdej pracy Lam Duc Hiena, prawdopodobnie inspirowaną historią jego życia. W 1977 roku Lâm Duc Hiên ze względu na długotrwałe wojny w jego ojczyźnie, zmuszony był do ucieczki do Francji. Tam udało mu się ukończyć naukę w Les Beaux-Arts w Lyonie, a następnie rozpocząć pracę niezależnego fotoreportera. Świat poznał jego prace dzięki szeregowi nagród, które zdobył: m.in. w 1994 r. nagrodę „Moins Trent” przyznawaną przez Le Centre National de la Photographie, w 1995 r. w Niemczech nagrodę „Leica” oraz „World Press Photo — w kategorii portrety — za „Sous Les Irakiens Embargo” („Twarze Iraku”). Publikacje: „Mekong” (2007), „Twarze” (2001), „Attendance Record, Iraq, the garden murmurs” (1999), „Czy tak ludzie żyją” (1996), „Rumunia, dzieci z chodnika” (1993). Więcej o fotografie można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po francusku).

Fotoreportażysta rosyjski. W latach 1985—87 służył w Armii Radzieckiej, gdzie był fotografem w bazie Armii Radzieckiej na Kubie. W roku 1991 ukończył studia na wydziale fizyki, na Politechnice w Leningradzie. Pracował w Ermitażu w laboratorium ekspertyz technicznych. W 1998 uzyskał dyplom fotografa prasowego na Uniwersytecie w Sankt Petersburgu. W latach 1999—2003 pracował jako fotograf dla dziennika Izwiestia. Od 2003 pracuje dla agencji Focus, a jako fotograf prasowy dla wielu międzynarodowych tytułów. Jego prace publikowane są na łamach: The Times, Time, Newsweek, Parool, Liberation, Washington Post, The Wall Street Journal, Stern, Business Week, Focus, Der Profile, Corriere della Sera, Izvestia, Ogonyok, Itogi. Fotografie Maximishina były wielokrotnie nagradzane w konkursach fotografii prasowej m.in. Golden Pen nagroda stowarzyszenia dziennikarzy w St. Petersburgu, „Photographer of the Year” nagroda magazynu “Ogonyok”, World Press Photo: pierwsze miejsce w kategorii “Arts and entertainment” oraz w kategorii “Daily life”. Więcej o fotografie można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po angielsku).

Fotograf i dziennikarz, związany z „Gazetą Wyborczą”. Szczególnie zainteresowany jest tematyką rosyjską, podążając śladami tak wybitnych myślicieli, jak Herling-Grudziński. Członek ZPAF. Jego praca skupia się na wizualnej historii radzieckiego systemu totalitarnego. Od końca 1980 roku realizował projekt poświęcony gułagom w ZSRR. Praca ta została opublikowana w książce „Gułag”, wydanej w 2003 roku w Paryżu, Hamburgu, Mediolanie, Barcelonie oraz w 2004 roku w Nowym Jorku, a także w 2007 w Moskwie. Aktualnie pracuje nad książką i wystawą „Wielki Terror w ZSRR 1937—1938”. Jego prace prezentowane były na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą. Więcej o fotografie można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki).

Francuski fotograf zajmujący się w swoich projektach problemami społecznymi i humanitarnymi. Porusza tematy związane ze społecznościami izolowanymi lub „zranionymi”. Swoją fotograficzną karierę rozpoczął fotografując dzieci ulicy na Filipinach i zdobywając tym samym w 2004 roku Nagrodę Społecznej i Dokumentalnej Fotografii. W 2007 roku otrzymał stypendium Fundacji Lagardere na realizację projektu „Faded Tulips” („Wyblakłe tulipany”), będącego społecznym i politycznym portretem Kirgistanu, który został opublikowany w formie książkowej w 2010 roku. Jego prace realizowane w trakcie długoterminowego projektu traktującego o temacie malarii „Mauvais Air” zostały wystawione na Pont des Arts w Paryżu w 2008 roku oraz zdobyły nagrody: World Press Photo w 2007 roku oraz POYi w 2008. Więcej o fotografie można znaleźć TUTAJ (po kliknięciu otworzy się nowa karta przeglądarki, tekst po angielsku).