Pablo Picasso: Świat jest teatrem

Założeniem wystawy było ukazanie Picassa jako sztandarowego artysty modernizmu; twórcy, który u schyłku swojego życia sięga po klasyczną technikę artystyczną, jak się okazuje niezwykle aktualną we współczesnej epoce telewizji i kultury masowej.

Pablo Picasso, to artysta którego twórczość charakteryzuje seria rozgrywających się na wielu poziomach powrotów i powieleń — powtarza m.in. motywy wykorzystywane przez całe życie (cyrk, akrobaci), odnosi się do mistrzów malarstwa europejskiego (Rembrandt, Goya, El Greco), ilustruje klasyczne dzieła literatury światowej (Cervantes) oraz przywołuje wątki zawsze mu bliskiej kultury hiszpańskiej. Często również chcąc podkreślić rolę twórcy i jego relacji ze społeczeństwem, powtarza motyw modela i publiczności. Na wystawie zostały zaprezentowane prace powstałe od marca do października 1968 roku, m.in. seria „Raphaël et Fornarina”, w której Picasso przywołuje motywy literackie i swój ulubiony wątek: wszechobecny erotyzm i seksualność; grafiki z motywem cyrku, ulubionym tematem wczesnej twórczości artysty oraz reinterpretacje motywów malarstwa europejskiego przechwycone od Ingres`a, Poussina, Maneta, Velázqueza czy z malarstwa holenderskiego.

Wybrana ekspozycja prac poruszała również inny istotny w twórczości Picassa wątek związany z rodziną Crommelyncków, a dokładnie Piero Crommelynckem, których artysta poznał w 1963 roku. Piero Crommelynck — mistrz rytownik — urodził się w Rapallo we Włoszech w 1934 roku, zmarł w 2001 roku. Był synem belgijskiego dramaturga Fernanda Crommelynck, autora „Le cocu magnifique”, zilustrowanego przez Picassa w 1966 roku. Crommelynck uczęszczał na kurs grafiki w pracowni Rogera Lacourière, atelier otwartym w 1929 roku w dzielnicy Montmartre, które gościło największych artystów od Jean-Emile Laboureur, przez Léger i Braque’a, aż po Matisse’a. To tam Piero, młody uczeń zafascynowany Picassem, obserwował pracę Mistrza, odnajdując swoją własną drogę. Wraz z bratem Aldo, Crommelynck otwarł atelier w 1959 przy ulicy Gergovie. Jakość i finezja ich pracy szybko przyciągnęła wielu artystów, w tym André Massona, Alberto Giacomettiego, Jacques Villon, Joan Miró, Alberto Magnelliego, Henri Michaux. Prawdziwa przygoda braci rozpoczęła się jednak w 1963 roku, kiedy Picasso przeniósł się na południe Francji. W odpowiedzi na zapotrzebowanie Picassa na wykonanie miedziorytów w pobliżu jego domu w Mougins, Aldo i Piero Crommelynck założyli atelier, w którym wykonali około 750 miedziorytów. Piero, który pracował u boku wielkiego mistrza przez ostatnie dziesięć lat życia Picassa, pojawia się częściej w jego twórczości, niż jakakolwiek inna muza artysty. Historycy sztuki słusznie zauważyli, że jednym z powodów zainteresowania Picassa wyglądem Piera była jego fizjonomia, uderzająco podobna do ojca Picassa, postaci, która prześladuje prace artysty w różnych przebraniach.

Na wystawie zostały pokazane grafiki z kolekcji rodziny Crommelynck przedstawiające Crommelyncków i Picassa podczas sjesty, fotografie rodzinne Crommelyncków i Picassa w Mougins oraz wybrane przez Landę Cormmelynck filmy przedstawiające relacje Picassa i Piero. Warto podkreślić, że wszystkie prace zaprezentowane podczas ekspozycji w galerii Rondo Sztuki można było zobaczyć w Polsce po raz pierwszy.