Wojciech Kucharczyk: Oldschool Demons

„Oldschool Demons” z transformacyjnym sznytem i tekturowym wdziękiem budują polski krajobraz bitwy swojskości z turystyczno-geopolitycznymi ambicjami. W pracach Kucharczyka z połowy lat 90. transformacja ustrojowa, rozkręcający się kapitalizm, otwarcie granic i rozwój technologii splatają się w eklektyczne obrazy paździerzowej globalizacji.

„Fulguryty” — jak formy wytopione pod ziemią uderzeniem pioruna — rejestrują psychogeograficzny pejzaż transformacji każdym błyskiem pierwszego na Śląsku kolorowego ksera. Obietnice otwartości, końca historii i przekraczania dotychczasowych światowych podziałów oraz wartkie przepływy towarów i ludzi w codziennej praktyce były jednak bliższe wodzeniu palcem po mapie i wyjazdom na roboty do Niemiec. Te snute przed ćwierćwieczem marzenia o podróżach i przemierzaniu nowo dostępnego świata powracają z szyderczym rechotem w roku, w którym zamknięto granice i lotniska.

W najnowszym, powstałym w pandemicznej izolacji cyklu „Oldschool Demons” klaustrofobiczne światy ujawniają pogmatwane bolączki otaczającej nas rzeczywistości, a nawiedzające je demony radośnie nucą czasami, że tu i tak nie zmienia się nic. Te złożone obiekty — będące czymś na styku scenografii i scenariusza — opowiadają historie o współczesnym świecie i dzisiejszej Polsce tworząc nowe przestrzenie, w których jednocześnie odbija się to, co aktualne, niezmienne, niebyłe i pozornie minione. Pobrzmiewając porzekadłem, że tylko prowizorka jest wieczna, a paździerzowa sklejka nieprzezwyciężonym z materiałów, „Oldschool Demons” oferują spacer po zatrważająco swojskim krajobrazie, obserwowanym jednak z bezpiecznego dystansu. Ta demoniczna psychogeografia — wsparta na prowincjonalnym napięciu między marginesami i wyrażona w starciu analogu i cyfrowości — dryfuje pomiędzy tym, co swojskie, a tym, co globalne.

/ Małgorzata Miśniakiewicz, kuratorka wystawy