Wojciech Prażmowski: Sny ze srebra

Ponad pięćdziesiąt lat twórczości zamkniętych na jednej wystawie. „Sny ze srebra” to wystawa retrospektywna prezentująca twórczość jednego z najwybitniejszych polskich fotografów — Wojciecha Prażmowskiego. Tytuł nawiązuje do poematu „Przedświt” Zygmunta Krasińskiego: „Rzeczywistość się pomału / W świat przemienia ideału, / W sen ze srebra i kryształu. / Daj mi teraz marzyć, daj!”, który został przywołany nie bez powodu — Prażmowski pochodzi bowiem z Częstochowy, oddalonej od słynnego Złotego Potoku Krasińskich tylko o kilkanaście kilometrów.

Na wystawie znalazło się blisko dwieście prac, które przybliżyły bogatą twórczość artysty — od pierwszych zdjęć wykonanych w 1968 roku po najnowsze prace. W sosnowieckim Muzeum zaprezentowano między innymi efekty podróży artysty śladami Gombrowicza i Miłosza, fotografie pochodzące z najważniejszych cykli: „Album rodzinny”, „Ogrody polskie. Varia śląskie”, „Biało-czerwono-czarna”, a także jego słynne „foto-obiekty”. Na wystawie można było również zobaczyć prace mistrzów Prażmowskiego, jego przyjaciół i uczniów (m.in. Zofii Rydet, Ryszarda Horowitza czy Jerzego Lewczyńskiego).

„Czasami wydaje mi się, że niektóre moje fotografie już kiedyś, wcześniej widziałem. Nie wiem, kiedy to było, ale są mi zaskakująco znajome i bliskie. Tak, jakbym tam był, stał w pobliżu i przyglądał się.

Na potwierdzenie, że naprawdę tam byłem, że wszystko już kiedyś zdarzyło się — pozostało mi kilka obrazów (właściwie ich strzępy i okruchy), które teraz przywołuję.

Być może robię jedną i tę samą fotografię o przemijaniu”.

/ Wojciech Prażmowski, „Pierwsza Światowa Wystawa Zdjęć Zepsutych”, kurator: Marek Grygiel, premierowy pokaz: Mała Galeria ZPAF, Warszawa, 1988