Martwe punkty. Antologia poezji „Na Dziko” (1994—2003)

Wspólne przedstawienie wierszy zebranych w niniejszej antologii można motywować na co najmniej kilka sposobów. Najbardziej oczywisty z nich jest motywem pokoleniowo-geograficznym. Wszyscy autorzy urodzili się i mieszkają na Śląsku, tu także przeważnie zdobywali wykształcenie, odnajdywali się wzajemnie w literackiej wspólnocie. Większość z nich urodziła się w latach siedemdziesiątych, a czas ich debiutów przypadł na lata dziewięćdziesiąte. (…) Do dziś krytyka wypracowała wiele, bardziej lub mniej trafnych czy obraźliwych formuł próbujących opisać młodą poezję ze Śląska, dla której czytelnym znakiem firmowym stało się określenie „Na Dziko”.

Z jednej więc strony mamy w tej antologii wiersze-fotografie, kryjące jakieś elektryzujące, uderzające mnie punctum, ale też same w sobie, na tle reszty, mające stanowić ów „nakłuwający”, „przeszywający” czytelnika szczegół. Z drugiej strony oczywiście antologia narzuca, trzymając się metafory Barthesa, lekturę przynależną studium, a więc też wielości, co oznacza: „przeglądać, szybko i miękko przebiegać wzrokiem, zwalniać i przyspieszać”. Ma to być zresztą w zamyśle antologia-album, w której szczegóły zatrzymujące (nawet na mgnienie) wzrok, łączą się w pozwalającą „zwalniać i przyspieszać” opowieść o pewnym doświadczeniu poetyckim. / Dariusz Pawelec